W roku szkolnym 1969/70 M. Kurowska przeniosła się do Wielunia, a stanowisko kierownika szkoły objął Zygmunt Polak. Uczęszczało do niej 292 uczniów nauka odbywała się w 11 oddziałach. Wiosną 1970 r. założono na podmurówce od zachodniej strony boiska nowy płot siatkowy, wykonano niski, drewniany płotek odgradzający ogródek od boiska. Jednocześnie urządzono skwerki kwiatowe pomiędzy płotkiem a ogrodzeniem. Przerobiono bramę wjazdową. Intensywnie gromadzono fundusze na zmianę nawierzchni podłóg. Dzięki inicjatywie kierownika i dobrowolnemu opodatkowaniu się rodziców uczniów w czasie wakacji zlikwidowano pyłochron, zakompostowano i pomalowano lakierem podłogi, dolny korytarz wyłożono gumoleum, zakupiono półki na obuwie ochronne. Wszystkie prace wykonywali rodzice.
Rok później wykonano kolejne prace: zajęto się niwelacją boiska, usunięto stare drzewa, wykonano ławeczki przy szkole, urządzono boisko do koszykówki, pokryto papą budynek gospodarczy, wyremontowano wyloty kominów i poczyniono przygotowania mające na celu doprowadzenie wody do budynku szkolnego.
Rok szkolny 1971/72 również obfitował w liczne prace na rzecz szkoły: doprowadzono wodę do mieszkań służbowych, wykonano odpływ, urządzono boisko do piłki ręcznej i siatkowej, wybetonowano dwie komórki na składowanie węgla, zelektryfikowano budynek gospodarczy, położono chodnik, łącząc szkołę z ubikacjami i bramą, przystosowano sale lekcyjne do nauki poszczególnych przedmiotów, ukwiecono wnętrze. Ogromny wkład w te prace mieli rodzice oraz uczniowie.
W roku szkolnym 1972/73 zaszły kolejne zmiany personalne. Jedną z nich była zmiana dyrektora. Po odejściu Z. Polaka dyrektorem placówki został Stefan Gawlak. Liczba uczniów wynosiła 245. Uczyli się oni w 10 oddziałach (w tym był jeden oddział klasy VI specjalnej). W następnym roku w szkole urządzono pracownię do zajęć praktyczno – technicznych, a jeszcze rok później na korytarzu zainstalowano umywalki oraz zakupiono stoły i krzesła fotelowe do pokoju nauczycielskiego.
W roku szkolnym 1976/77 stanowisko dyrektora szkoły objął Janusz Sławniewicz. Rok później nastąpił gruntowny remont placówki. Na parterze wygospodarowano pomieszczenia na świetlicę i przedszkole, dokonano naprawy dachów, instalacji elektrycznej, w części budynku zainstalowano oświetlenie jarzeniowe, zrobiono odpływ ścieków i osadniki. W lutym do budynku wprowadziło się przedszkole. Uczniowie rozsławiali imię szkoły – zostali zakwalifikowani do reprezentacji województwa sieradzkiego na centralne zawody Narodowych Biegów Przełajowych w Toruniu oraz do finału wojewódzkiego Turnieju Wiedzy Obywatelskiej. Pod koniec lat siedemdziesiątych poprawiły się znacznie warunki prowadzonych lekcji wychowania fizycznego, gdyż urządzono zastępczą salę gimnastyczną.
Jak dotąd, co roku, tak i w latach następnych uczniowie mogli rozwijać swoje zainteresowania i aktywność w organizacjach działających na terenie szkoły: Związek Harcerstwa Polskiego (harcerze i zuchy), Szkolne Koło Polskiego Czerwonego Krzyża, Szkolna Kasa Oszczędności, Spółdzielnia Uczniowska, Liga Ochrony Przyrody, Szkolne Koło Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego, Szkolne Koło Sportowe, Samorząd Uczniowski. Brali też udział w pracach społecznych na rzecz szkoły i środowiska lokalnego: porządkowali teren wokół budynku, uczestniczyli w wykopkach oraz zbiórkach materiałów wtórnych, sadzili las, systematycznie porządkowali cmentarz i przystanki autobusowe. Tradycją stały się też coroczne wycieczki autokarowe w różne miejsca Polski oraz rajdy rowerowe do Byczyny i Bolesławca. Sprawy bieżące i porządkowe omawiano na apelach, które odbywały się co poniedziałek. Ponadto w dalszym ciągu przeprowadzano egzaminy eksternistyczne dla dorosłych z programem szkoły podstawowej; powiadamiano o nich mieszkańców wsi.
W roku szkolnym 1980/81 do szkoły zakupiono sprzęt audiowizualny i taśmy magnetofonowe. W ramach prac społecznych uczniowie sadzili drzewka na drodze Komorniki – Mokrsko. W następnych latach pracowali przy niwelowaniu placu pod budowę Domu Ludowo – Strażackiego w Komornikach, a później także przy budowie, naprawiali drogę do szkoły, włączali się w prace na rzecz budowy boiska przy Domu Dziecka, organizowali Dzień Seniora. Rozsławiali imię szkoły, biorąc również udział w licznych konkursach, olimpiadach i zawodach na różnych szczeblach.
W latach 70 – ych i 80 – ych znacznej pomocy materialnej mogły i chciały udzielać szkole zakłady pracy, szczególnie spółdzielnie, które w swoich statutach zawarły taką formę działalności. Przez wiele lat szkoła w Komornikach korzystała z takiej pomocy ze strony: Spółki Wodnej w Tychach, Spółdzielni Kółek Rolniczych w Mokrsku, Spółdzielni „Romabud” w Wieluniu. Dzięki wsparciu finansowemu, materiałowemu i usługowemu w/ w zakładów opiekuńczych w szkole zainstalowano centralne ogrzewanie, założono boazerię, pobudowano parkan, wymieniono podłogi, zainstalowano oświetlenie jarzeniowe, przeniesiono na parter pokój nauczycielski, a w jego dotychczasowym miejscu urządzono bibliotekę. Pomoc zakładów opiekuńczych szczególnie przydatna była w czasie głębokiego kryzysu. Do późnych lat 80 – ych zakłady w/ w, a także: Spółdzielnia Mleczarska i ZUGiL w Wieluniu oraz POLMO w Praszce wspierały organizację letniego wypoczynku w Ostrowie k. Pucka. Dzieci i młodzież z Komornik dość powszechnie uczestniczyły w tej formie letniego wypoczynku. Nieoceniona była też praca rodziców, którzy finansowo wspierali działania szkoły oraz wykonywali na jej rzecz większość prac.